Dymbowica (rum. Dâmboviţa), Bukareszt (rum. Bucureşti)

Czas apokalipsy nastał dla miasta wraz z tzw. systematyzacją, wprowadzoną w 1974 r. przez Ustawę o Terytorialnej, Urbanistycznej, Rolniczej Systematyzacji, której sedno tkwiło w ładnie sformułowanym stwierdzeniu o "rozważnej organizacji terytorium całego kraju". Innymi słowy oznaczało to - w przypadku Bukaresztu - zburzenie większości zabudowy starówki i kwartałów międzywojennych, włącznie z cerkwiami i monasterami powstałymi pomiędzy XVI a XX w. (z których monastery Vâcâreşti i św. Vineri Herasca były wyjątkowymi dziełami sztuki, unikatowymi pod względem architektonicznym, nie wspominając o ich wyposażeniu). Niektóre budowle zostały przesunięte lub wręcz przeniesione z ich pierwotnej lokalizacji, by ustąpić miejsca betonowym gmachom oficjalnej władzy. W sumie zburzono, uszkodzono lub przeniesiono 22 cerkwie; jedną piątą obszaru starego Bukaresztu zrównano z ziemią.

Budynki przedstawiające architektoniczną wartość - jak Szpital Brâncoveanu, Centralne Muzeum Wojskowe czy Instytut Minu Minovicia - zostały wyburzone pod koniec lat 70., zwłaszcza zaś w latach 80. XX w., gdy zwykła "robocza wizyta" prezydenta Ceauşescu oznaczała w praktyce wyburzenie całej dzielnicy pod "godne nowych czasów" budowle - opisują Bezdroża.

---

Zobacz powiązania:

• Wyprawa: Bukareszt (Bucureşti)